Arantzazuko amako 3B-ko Catfish taldea

Ur azpian

Gaur, ekainak 2, Arantzazuko Ama ikastolako LH3 mailara joan gara. Ordenagailua prestatzeko eta sarrera egiteko ez dugu arazorik izan. Lehenengo egoeran galdera batzuk erantzutea kosta zaie, baina ipuinak aurrera egin hala gehiago erantzun dute. Guk komunikatu nahi geniena iritsi zaiela espero dugu. 

Arantzazuko amako 3.B-ko Catfish taldea

Ur azpian

Ipuina bukatuta dago, lau egoeretan dago banatua. Ez da oso luzea, baina pentsatzeko asko du. Marrazkiak ere aurkezpen batean jarri ditugu haurrei erakusteko eta ipuinarekin bat egiteko. 

Azkenean ez gara Astigarragako Herri Eskolara joango, Arantzazuko Aman egingo dugu, LH3koei. Arazoren bat eduki genuen harremanetan jartzeko baina zuzendariak lagundu gaitu eta aurrera eraman dugu proiektua. Ipuina hurrengo asteazkena 2an kotatuko diegu haurrei, ezin izan degulako lehenago egin baina espero dugu umeei asko gustatzea eta gure mezua haiengana iristea.

Power Pointeko marrazki batzuk:

 

 

 

Eta hau da gure Ipuina:

UR AZPIAN

Ur azpian, mota askotako animaliak jaiotzen dira eta elkarrekin bizi dira elkarri lagunduz. Espezie guztiak ez dira ondo eramaten, eta batzuk besteen janaria direla ezin dugu ahaztu. Egunero horren kontra lehian daude, eta normalean, ahulenak amore ematen du besteen janaria bihurtuz. Bestalde, guk  gizakiok,  gure jana lortzeko eta elikatzeko ere arrantzatzen dugu, batzuetan kapritxo bat besterik ez da izaten, edo dirua lortzeko besteetan. Arrantzatzen ez ditugun animaliak eta bizirauten dutenak ez dira horietaz bakarrik arduratzen. Gaur egun eta azken urteetan beste arazo bat gehitu zaie, eta okerrenetariko bat: GIZAKIA ETA PLASTIKOA!!!

1.EGOERA: Rimuru marrazoa

Jaio nintzenetik, alde batetik bestera ibili naiz, txikitan izan ezik. Ozeanoa oso handia da, edonora eraman zaitzake, lurreko alde batetik bestera. Gure bizitza nahiko lasaia da, gu baino handiagoak direnengatik kezkatzen gara solik, eta hori gutxitan izaten da. Janaria lortzea erraza da eta mota askotakoa da. Zailena, agian, harrapatzea da, behintzat berriak eta gazteak direnentzat. Hala ere, denok ez dugu momentu berdinean jaten denok xede berdina dugularik. Batzuetan, harrapakina oso handia bada, denok batera joaten gara eta guztien artean banatzen dugu.

Gaur ere ehizan atera gara  baina gaurkoan zertxobait gorago joan gara, izan ere behean ez dugu arrain asko topatu. Ez gara ia inoiz igotzen, arriskutsua dela esaten digutelako, eta nik ere hori entzunda dut. Beldurtuta egon arren igotzeko gogoa dut, esperientzia berria delako niretzat. Nire lagunak ere hemen ditut ondoan, baita beste heldu batzuk ere; horrek lasaitzen nau, zerbait gertatzen bada beraiek basbestuko gaituztelako. Gero eta gorago, gero eta argiago dagoela konturatzen naiz, errazagoa da ikusteko. Tunel baten antzerakoa da, iluntasuna joan egiten da eta argitasuna dator, itsa azalera gertu dagoenez txuri-txuria dago; berotasuna handiagoa da. Puntu hark itsututa nauka eta ezin  naiz gelditu, gora eta gora noa, inguruan zer gertatzen den ere ez naiz konturatzen. Momentu horretan, txuri-txuri zegoen puntua iluntasuna baino beltzago bihurtu da, hondorik ez duen amildegi baten hondoa bezala. Itsututa ninduen horrek itsu bihurtu nau eta inguruan nituen lagunak eta familia desagertu egin dira, ez ditut inondik ikusten, ez dut ezer ikusten. Urrutiko deiadarrak, sufrimenduz beteriko ohiuak, etsipen garrasiak besterik ez ditut entzuten. Nire gorputzak pisua hartu du, ezin naiz mugitu, hondoratzen ari naiz eta ito. Eta konturatu naizenerako ez ahotsik, ez usainik, ez sentsaziorik, ez dut ezer. Hutsa. Nire bizitza sufrimenduzko itsaso batean bukatu da.

2.EGOERA: Ttuspi arraina

Gure artean ia berdinak gara, gure artean eta ezagutzen garenen artean bakarrik elkar ezagutzen dugu. Izen baten bitartez izandatzen gaituzte eta honelaxe igarotzen dugu gure bizitza batekin eta besteekin hitz egiten beraien izenak esanez. Normalean, galtzen garenean edo gure familiatik urruntzen garenean deitzen digute, eta gure izena darabiltenez badakigu gutaz galdezka ari direla, hortaz, badakigu nor ari den deika eta nondik datorren ahotsa, berriro ere haiengana bueltatu ahal izateko.

Egunean zehar alde batetik bestera ibiltzen gara bueltaka, etxerik edukiko ez bagenu bezala. Goizean jaiki eta harrapakinen bila joaten gara, beti bezala talde erraldoi batean eta inor ez galtzen saiatzen gara; azkenean beti norbait desagertu egiten da edo besteren batek bizitza galtzen du. Behin jana lortuta, zaharrenek edo harrapatzera joan ezin direnek mokaduren bat eramatea eskatzen digute eta zatirik goxuena eramaten diegu. Ondoren heldu haiek hartzen ditugu eta autopista batetik joaten gara beste leku batera abiadura azkarrean eta beti aurrerantz, indar asko egin gabe, harrapakin gehiago leku beretik ez hartzeko eta gu harrapatuak ez izateko.

Hemen noa ni, autopista horietako batean. Ura hoztu eta berotu egiten da leku batzuetan eta behin baino gehiagotan. Orain nahiko hotza dago baina lehen baino beroago eta uraren hondoa ez da ikusten, baina gertu gabiltzala durudi. Oh! Nire aurrekoek alde batera egiten ari dira, suposatzen dut deskantsatuko dugula edo zerbait jan. Nahiko argia dago dena eta urdina da gora begiratzen dudanean, baina badaude hodei batzuk edo beltzuneak dira, ez nago seguru. Ematen du parke baten antzekoa dela hau, kolunpio antzeko batzuk daude eta gainera janaria dute gainean. Denak hareaka doaz, ni ere. Janaria hartzen dezun momentuan gora ermaten zaitu. Nik ere probatu nahi dut. Itxaron, nire atzekoak aurreratzen saiatzen ari dira. Ez. Denak batera datoz, zerbait atzetiko eramango balute bezala. Itxaron! Itxaron! Ni ere hemen sartuta nago, zerbaitek goraka eramaten gaitu, ez dut nahi. Nire gurasoek esan didate nahiz eta gorago geroz eta okerrago dela eta behin kanpoan gaudela ez dago atzera martxa egiterik. Ura ez dago. Ezin dut arnasa hartu! Eta ematen du ez gaudela gu bakarrik. Gure sarea bezalako pila bat daude, ezin ditut ezta kontatu. Zer gertatzen da?! Kanpora joan nahi dut! Nire gursoekin! Etxera! Azken hatsa dela uste dut. Ezin dut ezer egin. Azkenean gizakien janaria besterik ez gara. Janaria besterik ez. Nireak egin duk!

3.EGOERA: Kuro itsas zaldia

Desesperatua nengoen. Nire atzetik joaten ziren ni baino handiagoak diren animaliak eta beti ihes egin behar nuen. Horietako batean, laguntza eskatu nuen beste leku batera alde egiteko eta hainbeste harrapatzaile ez zeuden leku batera joateko. Han lasai biziko nintzen. Laguna nuen arrain batek kostara joateko ezan zidan, baina nik ez nekien zer zen hura. Horregatik jarraibideak eskatu nizkion hara iristeko. Azaldu ondoren, zaila zela ikusi nuen eta nire bizitza arriskuan jartzen ari nintzen hura lortzeko. Denbora bat pentsatzen egon ondoren, nire bidea hantxe hasiko zela erabaki nuen, atzera begiratu gabe. Lagun batzuei laguntza edo konpania eskatu nien baina haiek ezetz esan zidaten, ondo zeudela han eta eraiki zutena ez zutela arriskuan jarri nahi. 

Nire etxetik urruntzen ari nintzela, behin bakarrik begiratu nuen atzera, eta ondoren, nire bidea jarraitu nuen. Aholkuak jarraituz, lur gainetik joan nintzen, seguruago nengoelako beheran goian baino, izaki handiagoak dauden tokian. Hondoan hondarra zegoen eta ni pasatzen nintzen momentuan altsatu egiten zen. Beste animaliek ere, azkar pasa eta hondarra hura altsatzen zuten ni itsutuz. Handik denbora batera eta nik aurrera jarraituta berriro ere garbitzen zen. Baina batzuetan beldurra pasatzen nuen ez nekielako horren atzean zer zegoen. 

Egunak pasa nituen aurrera eginez eta nekatua nengoenean gelditzen nintzen; hala ere, ez nuen denbora asko pasatzen deskantsatzen lehenbailehen iritsi behar nintzelako nire helmugara. Gaua egiten zenean, lekuren bat aurkitzen nuen lo egiteko edo norbaiten laguntza eskatzen nuen eta hark leku bat egiten zidan. Batzuetan tristetu egiten nintzen edo bidai hartara joateak ez zuela merezi pentsatzen nuen, alegia, denbora bat neraman aurrera eginez eta ezer aurkitu gabe. Halako batean, goruntz begiratu nuen, normalean beheraka begiratzen nuelako nire inguruan zer zegoen jakiteko, eta argitasuna lehen baino askoz gertuago zegoela ikusi nuen. Honek alaitu egin ninduen eta gogo horrek astindu bat eman zidan gorputzean.

Denborak aurrera egin eta nahiz eta emozionatuago nengoen nire helmugara iristeko eta bizitza lasaiago bat eramateko gogoa nuen. Egia esan, lehenago ez nintzen konturatu baina animalia handienak ez zeuden eta ertainak gutxitzen joaten ziren aurrera egiten nuen heinean. Horrek poztu ninduen ez nuelako hain kazkatuta egon behar, baina hala ere gauza ezezagun asko zeuden. Batzuk handi-handiak eta beste batzuk nire tamainakoak edo txikiagoak. Horiek denak sahiesten joan behar nuen eta tentuz jokatu. Lurrera eta zerura begiratzen nuen noizbehinka. Helmuga oso gertu zegoen. Horrek itsutu egin ninduen eta halako batean, nik aurretik ikusi gabe, zerbaitek harrapatu ninduen. Eta horrela iritsi naiz nagoen egoerara. Ezin dut irten, ez dut nondik ateratzerik. Pentsatzen hasia naiz, atzerago ikusi ditudan arrain batzuk ere gauza bitxiak eramaten zituztela gainean. Jaten saiatu naiz baina gaizki sentiarazi dit eta ezin naiz mugitu. Ez dakit zer egin. Azkenean etxeko jendeak arrazoi zuen eta ez nuen etorri behar izan. Hau da nire ibilbide guztia. Nire bizitza guztia.

4.EGOERA: Puck dordoka

Jaio nintzenetik, gizakiekin bat egon naiz. Ozeano txiki batean jaio nintzen, barrera transparente batekin eta ezin nintzen atera. Baina ondo negoen, lagunak han zeuden nirekin jolasteko edo denbora pasatzeko, familia eta etxea ere banuen eta janaria egunero ematen ziguten. Goitik behera jaisten zen, magia izango balitz bezala eta ni haren atzetik joan eta ahoarekin hartzen nuen. Abantaila bat zen, ez nuen janari bila joan behar edo harrapatu, ezta ihes joan harrapatua ez izateko. Baita ere, janaria oso goxoa zen eta elikatzen ninduela sentitzen nuen. Batzuetan uretatik ateratzen zidaten eta lurrean zehar ibiltzen nintzen nire gizakiarekin batera, hari jarraitzen. Lurra aldatzen joaten zen eta batzuetan zailagoa zen handik ibiltzea, belar handi batzuk zeuden eta. Noizbehinka ikusi izan dut kristalaren kanpoaldetik, baina lehen aldiz handik ibili nintzela arraroa egin zitzaidan. 

Urteak aurrera pasatzen ziren eta nitaz geroz eta gehiago ahazten ziren. Janaria batzuetan ez zen erortzen, edo bestela kopurua ez zen beti berdina, ezta ez hain goxoa. Nitaz ere ahazten joaten ziren eta ez zidaten hainbeste kaso egiten; lurra ere nolakoa zen ahaztuta neukan eta lur arraro hori desagertu egin zen. Nire ozeano txiki hau, gero eta beltzagoa zegoen eta nire etxea gero eta zikinago. Etxekoak ere banan-banan joaten ziren eta ez nekien nora, baina banekien ez zirela berriz bueltatuko. Azkenean ni bakarrik gelditu nintzen, ez arrai batekin ezta gizaki batekin ere. Beldurtuta nengoen leku hartan eta dena lehen zen bezala izatea nahi nuen, alaia eta dibertigarria. Baina ez. Eguna iritsi zen. Joateko eguna. Nire etxekoak bezala. Plastikozko poltsa transparente batean sartu ninduten eta leku batera eta bestera mugitu ninduten, itsasoa ikusi nuen arte. Han poltsa ireki eta harearen gainean utzi ninduten. Ni itsasoaren edertasunarekin itsututa nengoen eta aurrerantz egin nuen, nire gizakia atzean utzita. Ura nire etxekoa bezalakoa zen, garbia eta argia. Itsasoan barrena sartzen hasia, nire gizakiataz gogoratu nintzen. Hala ere, gogoratu orduko oso berandu zen eta itsasoan barrena ikusi nuen nire burua, hondartza ikusi ezinik. 

Itsasoa atzean utzi eta ozeanoaren barrena nenbilen, inongo helmugarik gabe. Zegoeneko banekien korronte batzuk zeudela alde batetik bestera azkar mugitzeko eta esfortzu gabe aurrera egiteko. Behin argibideak eskatuta eta korronte hartan barrena sartzean, nire espezie antzeko batzuekin gurutzatu nintzen baita beste ezberdin batzuekin ere bai. Pisu gutxiago nuenez, azkarrago nenbilen eta animalia desberdinak ikusten nituen, handiagoak eta txikiagoak. Noizbehinka, janari bila joaten nintzen baina goserik ez zen ia hautematen. 

Helmugarik ez edukitzeak ez zitzaidan oso ondo etorri baina ez nuen beste biderik jarraitzeko eta hark eramaten zidan. Konturatzen nintzen bakoitzean, urak tenperatura desberdina zuen, batzuetan hotza eta bestetan beroagoa. Hala ere, esan dudan bezala, helmugarik ez edukitzean, arazoak bakarrik dakartza. Pentsatzen nengoen une hartan, plastikoa nahiz eta gehiago zegoela konturatu nintzen, ura zikinak besterik ez zegoen eta dena kutsatuta. Animalia batzuk alde batera egiten zuten bazekitelako zer zetorren baina nik ez nuen lortu, nire pisu gutxirengatik, ez nuelako egunetan jan, eta oso txikia nintzelako. Ez nuen helmuga ain txarra izango zenik baina infernuan baino okerragoa zen, plastikoz betea zegoen. Eta ez zenbait plastiko handik eta hemendik, ez. Plastikozko irla bat zen, oso handia, nire bista ez zen iristen beste puntura. Ni irla horren barruan nengoen harrapatua, gora igotzen ere saiatu nintzen, baina okerragoa besterik ez zen. Ia ezin nuen plastiko gainetik ibili, nonbaiten sartzen nintzen eta, edo malda oso handiak zirelako, oztopoak besterik ez zeuden. Infernu barru horretan egon nintzen egun batzuk, ezin eskapatu, ezin ezertaz pentsatu nuen goseareki. Baina leku hartan ez zeuden animalia txikiak, ia ez zegoen animaliarik, eta ez nuen nahi ni harrapakin bat bihurtu. Gosearengatik mareatu egin nitzen. Korrontea galdu. Begiak ixten zitzaizkidan. Dena iluna zegoen. Nire bihotzen pultsadak jaisten ziren. Ezin nuen arnastu. Plastikoak ez zidan bizitzen uzten. Gosea nuen. Gosea. Janaria behar nuen. Janaria. Janaria. Mirari bat behar nuen infernu hartatik ateratzeko. Baina infernuak berarengana eraman eta nire arima eraman zuen. Betirako.